Amsterdam, 5 februari 2021


Aan de minister van VWS
Zijne Excellentie H.M. de Jonge


Betreft: het recht om zelf na te denken


Hooggeachte heer De Jonge,

Staand buiten in de regen, wachtend in de rij op mijn dagelijks brood kijk ik achterom. “Meneer, wilt u wel afstand houden?” Een jonge vrouw met een jengelende peuter en een hippe mondkap met bloemetjesmotief werpt mij haar felste blik toe. “Ach shit sorry mevrouw, ik was even afgeleid” antwoord ik. Braaf en met het hoofd licht voorovergebogen ga ik weer op de waarschuwingsstip staan. Zo’n gele stip met voetjes die mij ervoor moet behoeden dat ik me op minder dan anderhalve meter van een medemens bevind. Nog vier stippen en ik mag naar binnen. Ik wilde nog zeggen dat ik heus voldoende afstand hield, want ik stond toch meer naast de stip dan erachter. Maar ik deed het niet. Om verdere interactie te voorkomen doe ik ondanks dat we nog buiten staan snel ook mijn mondmasker op – zo’n lichtblauwe wegwerper die al weken in mijn jaszak zit – en wacht zwijgend op mijn beurt. Een oudere man voor me zonder mondkapje draait zich kort om en geeft me een bemoedigende knipoog.

Zomaar een scene uit mijn nieuwe dagelijks bestaan. Het nieuwe normaal. Accepteer het nou gewoon, hou ik mezelf voor. Maar ik krijg er steeds meer moeite mee. De stip met de gele voetjes begint in mijn hoofd langzaam symbool te staan voor de repressie en vooral voor het afnemen van mijn recht om zelf nog te mogen nadenken. Ja, ik weet echt wel dat ik afstand moet houden. Ook de daarbij behorende afwegingen kan ik heus zelf maken en dat doe ik ook. Daar heb ik geen infantiele gele stippen met voetjes voor nodig. Die gele cirkels met die clownsvoetjes beginnen diep van binnen langzaam te groeien tot een kwaadaardig gezwel en zorgen er in dit eerste stadium voor dat ik sneller geprikkeld raak en soms zelfs licht recalcitrant gedrag ga vertonen. Zo ga ik dus inderdaad heel af en toe expres náást die stip staan in plaats van erop. Of ik trek in de Appie, heel soms en met gevaar voor eigen en andermans leven, mijn mondkapje tot net iets onder de neus. Mega aso, ja ik weet het. Toch betrap ik steeds meer mensen op diezelfde minuscule verzetsdaden. Wij, de mensen met de mondkapjes tot net onder de neus, beginnen elkaar al te herkennen. Wij kijken elkaar dan instemmend doch zwijgend, maar niet zelden olijk aan en weten dat we tot dezelfde stroming behoren.

Nee, ik ben geen virusontkenner en ik doe voorzichtig met mijn nog thuiswonende vader en moeder. Natuurlijk wil ik niet dat zij corona krijgen en er over 3 weken niet meer zijn. Ik gun dat niemand. Maar mijn – onder normale omstandigheden immer gezagsgetrouwe – vader en moeder zijn tachtig jaar en hebben afgelopen zomer reeds hun huisarts ingelicht dat ze niet meer naar een IC willen om daar als een wrak weer uit te komen. Ze proberen besmetting te voorkomen, maar dat wel te combineren met nog een paar fijne laatste levensjaren en zullen als gevolg van hun besluit ook geen druk geven op de IC capaciteit. Ze accepteren hun lot en willen niets liever dan af en toe bij hun kinderen en kleinkinderen zijn. Dat doen ze dus ook. Die afweging maken zij zelf en met hun volle verstand. Zijn mijn vader en moeder aso’s? Virusgekkies? Potentiële moordenaars? Waag het niet om daar bevestigend op te antwoorden. Zij maken enkel gebruik van hun recht om zelf gezond na te denken.

Oké, dat mijn vader en moeder niet meer samen tegelijk hun kleinkinderen mogen bezoeken daar laveren we dus af en toe nog wel handig omheen. Ook kunnen we nog wel lachen om de volstrekt kolderieke overheidsadviezen over hoe wij als volwassen mensen de liefde zouden kunnen bedrijven of thuis voetbal mogen kijken met één vriend, een thuistribune en een ratel. Yep, we kunnen zelf wel nadenken. Van een kwalijkere soort vind ik de dreiging die inmiddels uitgaat van het vaccineren. Even vooropgesteld: ik ben heel blij dat er een vaccin is en ik vind ook dat de meest kwetsbaren zo snel mogelijk moeten worden ingeënt. Die kwetsbaren houden met hun (potentiële) druk op de zorg de hele wereld in een verstikkende wurggreep. Natuurlijk moet daar wat aan gedaan worden en snel ook. Ik wil mezelf – hoewel geen diepgewortelde angst voor corona – ook nog wel laten vaccineren, als ik daar de mensheid een dienst mee bewijs.

Maar wat doen we met onze jonge kinderen? Hier raak je namelijk het vader- en moedergevoel en dat is sterker dan wat dan ook. Moet ik mijn zoontje van zes en dochter van tien laten inenten met een middel waarvan we nog geenszins zeker weten of er op de lange termijn negatieve medische gevolgen zijn? Ouders moeten hier toch zelf over kunnen nadenken en zelfstandig kunnen besluiten om dat wel of niet te doen? Vaccineren is niet verplicht. Of toch wel? De overheidsdruk is stevig opgevoerd. Deze week werd bekend dat scholen het recht hebben om niet gevaccineerde kinderen de toegang – en dus het elementaire recht op onderwijs – te ontzeggen. Kunt u mij uitleggen wat dat de facto betekent? Kan een niet gevaccineerd kind in dat geval dus niet meer voldoen aan de leerplicht? Zijn de ouders daarmee strafbaar? Kan het kind dan onder toezicht of uit huis worden geplaatst? En wordt het kind dan alsnog gevaccineerd? Als het antwoord op deze vragen bevestigend is, dan is ook hier ons recht om zelf te mogen denken ons op niets ontziende wijze afgenomen. Een schande!

Mag ik eens vragen, waarom beginnen u en de uwen überhaupt nu al over onze schoolgaande kinderen? Waarom sorteert u in dit stadium reeds voor op iets wat nog lang niet aan de orde is? Immers, u krijgt het nog niet eens voor elkaar om de oudsten en meest kwetsbaren te vaccineren. Eerst waren de vaccins er niet, toen was de IT-infrastructuur niet klaar, daarna waren er geen vrieskisten, vervolgens wordt een stoet 90-plussers in de stromende regen naar huis gestuurd omdat er geen naalden zijn en nu moeten de wél gevaccineerde mensen met overgewicht opnieuw worden geprikt omdat de gebruikte naalden te kort waren. Ondertussen is er geen geciviliseerd land waar relatief zo weinig mensen zijn gevaccineerd als in Nederland. Ik zou u willen vragen: Werkt u eerst deze puinhopen even weg en vaccineert u diegenen die het echt nodig hebben, alvorens u de ouders van jonge kinderen angst inboezemt? Alvast bedankt! U bent per slot van rekening de minister van VWS weet u nog wel? Die van de V van Volksgezondheid (is niet gelukt), van de W van Welzijn (is ons afgenomen) en van de S van Sport (mogen we niet). Ik hoop dat u nog een paar maanden uw stinkende best doet, anders dopen we uw departement beter om tot Ministerie van Volksverlakkerij, Waanzin en Stomme fouten.

Maar goed, met het recht om zelf te mogen nadenken hebben wij toch ook het recht om vragen te mogen stellen? Ook dat recht lijkt ons te zijn ontnomen. Wanneer je zoals ik hierboven een paar vraagtekens zet dan ben je al gauw een viruswappie en een potentieel gevaar voor de samenleving. Zullen we daar gewoon mee stoppen? Om zo ongeveer de hele natie weg te zetten als de aso’s die het aan zichzelf te wijten hebben dat het virus nog altijd onder ons is? Vindt u een kapster die stiekem haar buurvrouw knipt omdat haar pinpas het niet meer doet en die haar kinderen niet meer te eten kan geven een aso? Nou, ik niet. Zijn jongeren die zichzelf aan het ontdekken zijn en elkaar willen opzoeken in de kern potentiële moordenaars? Nee toch?

Als we het daarover eens zijn dan heb ik nog een paar vragen waar ik heel erg graag antwoord op zou willen.

1. Aannemende dat kinderen nauwelijks ziek worden van een coronabesmetting en dat zij een uitermate beperkte rol spelen in de verspreiding van het virus, waarom zouden gezonde jonge kinderen dan überhaupt gevaccineerd moeten worden?
2. Zijn de beschikbare vaccins wel getest op kinderen?
3. Is het zeker dat er op korte of lange termijn geen materiële gezondheidsrisico’s zijn voor gevaccineerde kinderen?
4. Met de wetenschap dat de corona patiënten op de IC’s veelal mannen zijn tussen de 60 en 75 jaar met zwaar overgewicht, waarom laat u deze groep niet als eerste vaccineren? In dat geval is de druk op de zorg toch goeddeels verdwenen?
5. Nu we weten dat vooral mensen met morbide overgewicht verantwoordelijk zijn voor de druk op de zorg, waarom ligt daar niet meer de focus in het kader van de coronamaatregelen? Want als we het al over aso’s willen hebben (dat doe ik dus niet), wie zijn dat dan eigenlijk? Jongeren die elkaar willen zien? Of morbide obesitas patiënten die weigeren gezond te eten of te bewegen en het daardoor verpesten voor de rest? En nee, ik heb het niet over mensen die een aandoening hebben waardoor ze buiten hun schuld veel te dik zijn, maar wel over heel veel andere ongezonde mensen die weigeren er iets aan te doen. Zijn die niet al jaren gewaarschuwd voor de gezondheidsrisico’s van hun levensstijl? 
6. Als ik de berichten in toonaangevende medische tijdschriften mag geloven is het Russische Spoetnik vaccin zeer effectief en goed. Mocht dit inderdaad zo zijn, overweegt u dan Russische vaccins te kopen? Zo nee, waarom niet? Immers heeft Rusland aangeboden om 100 miljoen vaccins te leveren. Als ze dat waarmaken dan is er toch een groot probleem opgelost?

Een reactie inclusief een antwoord op mijn vragen zie ik met de grootste belangstelling tegemoet. U mag daar best zelf even over nadenken. Dat is uw recht. Zullen we zeggen tot eind volgende week?

Alvast veel dank!

Met vriendelijke groet,

Ruben Bontekoe